شير صحرا

و نظریه‌پرداز جنگی است، پس به راحتی می‌تواند در دشت عباس

با من و دوستان جنگ آورم ملاقات کند و با هر شیوه‌ای که می‌پسندد

بجنگد؛ نه این‌که با بمب افکن‌های اهدایی شوروی محله‌های مسکونی

و بی‌دفاع را بمباران کند و مردم را به خاک و خون بکشد».

بخشي از نامه شهيد سرلشگر حسن آبشناسان به صدام

سرلشگر شهيد حسن آبشناسان در ميان ارتش هاي جهان حتي

در بين فرماندهان ارتش بعث عراق شهرت بيشتري داشت تا در ميان

مردم كشور ايران. اين فرمانده دلاور قبل از پيروزي انقلاب اسلامي

تمام دوره هاي چتربازی و تکاوري کوهستان را در ایران و اسکاتلند

گذرانده و به زبان انگلیسی مسلط بود .

او كه فرمانده لشگر 23 تكاور ارتش بود در اوايل جنگ تحميلي يكي

از سخت ترين عمليات هاي چريكي دنيا را در دشت عباس انجام داد

و  با چند كماندو حدود 40 كيلومتر به داخل كشور عراق نفوذ كرده و

بعد از انهدام چند خودرو و گرفتن تلفات از نيروهاي عراقي، 15 نفر از

نظاميان بعثي را اسير گرفته و سالم به خاك ميهن بازگشتند.

مردم دشت عباس به او لقب «شیر صحرا» داده بودند و رادیوهای

بيگانه هم با همین لقب از او نام می بردند.

آن موقع که صدام خیلی شهرها را موشک باران می کرد، شهيد

سرلشگرحسن آبشناسان نامه ای به او نوشت :

«اگر جناب صدام حسین ژنرال است و فنون نظامی را خوب می‌داند

و نظریه‌پرداز جنگی است، پس به راحتی می‌تواند در دشت عباس

با من و دوستان جنگ آورم ملاقات کند و با هر شیوه‌ای که می‌پسندد

بجنگد؛ نه این‌که با بمب افکن‌های اهدایی شوروی محله‌های مسکونی

و بی‌دفاع را بمباران کند و مردم را به خاک و خون بکشد.»

در جواب این نامه، صدام ژنرال قادر عبدالحمید را با گروه ویژه‌اش

به دشت عباس فرستاد. این فرمانده عراقي سال‌ها قبل در مسابقه

کوهنوردی ارتش‌های منتخب جهان، از شهيد آبشناسان شکست

خورده بود و به خوبي او را مي شناخت. حالا در میدان جنگ حقيقي

اين دو كماندوي كاركشته دوباره در مقابل هم قرار گرفته بودند كه

بعد از یک درگیری طولانی، شهيد آبشناسان نه تنها موفق به

شكست دادن لشکر كماندوهاي عراقي شد بلكه ژنرال قادر عبدالحمید

را هم اسیر کرد.

صدام كه به شدت عصباني شده بود براي سر شهيد آبشناسان

جايزه تعيين كرد. سرانجام اين قهرمان دلاور ارتش ايران در مهرماه 1364

در جریان درگیری مستقیم با دشمن در منطقه سرسول کلاشین عراق

بر اثر برخورد ترکش موشکهای گراد به شهادت رسيد.

یکی از همرزمان شهيد آبشناسان تعریف می‌کند: در یک عملیات،

چند عراقی را اسیر کرده بودیم. یکی از اسیرها تیر به زانویش خورده

بود و نمی‌توانست راه برود. باید می‌کشتیمش. والا امکان داشت

خودمان هم به دردسر بیفتیم. آبشناسان تک و تنها آن اسیر را

حدود 8 کیلومتر تا مقر کول کرد. فقط به خاطر اینکه زنده بماند.

آن عراقی بعد از تمام شدن جنگ همیشه از آبشناسان یاد می‌کرد.

حتی وقتی اسرا آزاد شدند، رفت بهشت‌زهرا سر مزار آبشناسان.