پيشواي هفتم

روزی امام موسی کاظم علیه السلام به یکی از کاخ های مجلّل هارون الرّشید

در بغداد رفت. هارون با نِخوت و غرور پرسید: این قصر از آنِ کیست؟ و هدفش

این بود که این قدرت و شکوه ظاهری را به رُخ امام بکشد. حضرت بدون اینکه

کوچک ترین اهمیتی به سرای پر زرق و برق او بدهد، با کمال صراحت فرمود:

این خانه، مأوای فاسقان است، همان کسانی که خداوند درباره آنان می فرماید:

«سَأَصْرِفُ عَنْ ءَایَتِیَ الَّذِینَ یَتَکَبَّرُونَ فِی الأَْرْضِ بِغَیْرِ الْحَقِ ّ وَإِن یَرَوْاْ کُلَّ

ءَایَةٍ لَّا یُؤْمِنُواْ بِهَا...» "بزودى كسانى را كه در روى زمين بناحق تكبر

مى‏ ورزند، از (ايمان به) آيات خود، منصرف مى ‏سازم! ..."

هارون از این پاسخ عصبانی گردید و در حالی که خشم خود را به سختی

پنهان می کرد، با التهاب پرسید: پس این مکان از کیست؟ امام بی درنگ فرمود:

(در حقیقت) این خانه از آن پیروان ماست که دیگران با زور و قدرت تصاحب نموده اند.

هارون الرشید آشکارا بر انتساب به رسول اکرم صلی الله علیه وآله وسلم

تکیه می کرد و نقل شده روزی در حضور امام موسی کاظم علیه السلام 

در مدینه چون به مرقد پیامبرصلی الله علیه وآله وسلم رسید، گفت:

درود بر تو ای فرستاده خدا و ای پسر عمو!

در این موقع امام کاظم علیه السلام که از قصد وی آگاهی داشت، نزدیک قبر

جدّش رفت و با صدای بلند گفت: درود بر تو ای پیامبر خدا و ای پدر!

هارون از این سخن به حدّی ناراحت شد که رنگ از چهره اش پرید و بی اختیار

گفت: واقعاً این افتخاری است!  سپس از موسی بن جعفر(ع) پرسید: چگونه ادّعا

می کنید فرزند پیامبرید در حالی که فرزند علی هستید. زیرا هرکس به جدّ پدری

خود منسوب می شود نه جدّ مادریّ!

امام در پاسخ وی این آیه را قرائت نمود:

«وَوَهَبْنَا لَهُ و إِسْحَقَ وَیَعْقُوبَ کُلاًّ هَدَیْنَا وَنُوحًا هَدَیْنَا مِن قَبْلُ وَمِن ذُرِّیَّتِهِ ی

دَاوُودَ وَسُلَیْمَنَ وَأَیُّوبَ وَیُوسُفَ وَمُوسَی وَ هَرُونَ وَکَذَ لِکَ نَجْزِی الْمُحْسِنِینَ

* وَزَکَرِیَّا وَیَحْیَی وَعِیسَی وَإِلْیَاسَ کُلٌّ مِّنَ الصَّلِحِینَ» ؛ آنگاه امام افزود:

در این آیه، «عیسی» از فرزندان پیامبران بزرگ پیشین شمرده شده است،

در صورتی که او پدر نداشت و تنها از طریق مادرش، مریم، نسب به پیامبران

می رساند. ما نیز به واسطه مادرمان فاطمه، فرزند پیامبریم. هارون در برابر این

استدلال و استناد قرآنی سکوت کرد.

علی بن یقطین می گوید: مهدی عباسی از امام موسی کاظم علیه السلام

پرسید: آیا در کتاب خدا دلیلی برای حرمت شراب خواری آمده است؟ زیرا مردم

نهی آن را دیده اند، اما حرمت آن را نمی دانند. امام فرمود: بلی، در کتاب خدا

حرام است. مهدی گفت: کجای قرآن است؟

حضرت فرمود: آنجا که می فرماید: «إِنَّمَا حَرَّمَ رَبِّیَ الْفَوَ حِشَ مَاظَهَرَ مِنْهَا

وَمَابَطَنَ وَالإِْثْمَ وَ الْبَغْیَ بِغَیْرِ الْحَقِّ» ؛ منظور از «ماظهر» زنای علنی است

و «مابطن» ازدواج با محارم و «الاثم» شراب خواری است.

همچنان که در جای دیگر می فرماید: «یَسَْلُونَکَ عَنِ الْخَمْرِ وَالْمَیْسِرِ قُلْ فِیهِمَآ

إِثْمٌ کَبِیرٌ وَمَنَفِعُ لِلنَّاسِ» "درباره شراب و قمار از تو سؤال مى كنند، بگو:

«در آنها گناه و زيان بزرگى است; ومنافعى(از نظرمادى) براى مردم

در بردارد; (ولى) گناه آنها از نفعشان بيشتر است"

بيستم ذيحجه سالروز ميلاد هفتمين ستاره آسمان امامت و ولايت مبارك باد