ماجراي غديرخم

پیامبر (ص) در سال دهم هجرت، آخرين حج را به جا آورد و به سوی

مدینه بازگشت . در روز هجدهم ذیحجه که قافله های بسیاری پیش

از پیامبر حرکت می کردند و عده ای از پسِ حضرت می آمدند، پیامبر

به سرزمین غدیر خم رسید . حضرت به فرمان الهی دستور داد سواران

و پیادگان توقف کنند، آنان که رفته اند، بازآیند و آنان که نیامده اند، برسند.

سپس بر انبوهی از جهاز شتران فراز رفت و خدای را سپاس گفت و از اینکه

به زودی از میان آنان خواهد رفت، خبر داد.

سپس از حاضران خواست درباره چگونگی ابلاغ رسالت وی گواهی دهند.

مردمان فریاد برآوردند: شهادت مي دهیم که تو پیام حق را ابلاغ کردی،

نصیحت کردی و جهاد نمودی. خداوند تو را پاداش نیکو دهد.

آنگاه رسول خدا (ص) از جایگاه والای خود در میان امت سخن گفت و از

حاضران بر اولویت خود گواه خواست و پس از شنیدن پاسخ های یکصدا

و بلند، دست علی علیه السلام را گرفت و با شکوهی شگرف و فریادی

رسا فرمود: « من کنت مولا فعلی مولاه » سه بار این جمله را تکرار و

بر یاوران و پذیرندگان ولایت او دعا کرد.

 تصديق نمى كنيم ... اقرار نمى كنيم

حذيفة مى گويد: معاويه در روز غدير - بعد از منصوب شدن اميرالمؤمنين

عليه السلام ، از شدت ناراحتى برخاست و با تكبر به راه افتاد و با غضب

خارج شد در حالى كه دست راستش را بر ابوموسى اشعرى و دست

چپش را بر مغيرة بن شعبه تكيه داده بود. او همچنانكه با تكبر راه مى رفت

گفت: "محمد را بر اين گفتارش تصديق نمي كنيم و به ولايت على اقرار

نمى كنيم..."

خداوند اين آيه را درباره ى او نازل كرد: 'فَلا صَدَّقَ وَلا صَلّى وَلكِنْ كَذَّبَ وَ تَوَلّى

ثُمَّ ذَهَبَ اِلى اَهْلِهِ يَتَمَطّى...[ سوره قيامت: آيه 31 تا 34 ] «نه تصديق كرد و

نه نماز خواند، بلكه تكذيب كرد و پشت نمود، و سپس با حال تبختر به سوى

اهل خود به راه افتاد..»

پيامبر صلى اللَّه عليه و آله خواست او را برگرداند و به قتل برساند، ولى از جانب

خداوند آيه نازل شد كه 'لا تُحَرِّكْ بِهِ لِسانَك لِتَعْجَلَ بِهِ'[ سوره قيامت: آيه 16 ]

«در آن باره لسانت را حركت مده كه عجله كرده باشى» و اينگونه حضرت مأمور به

صبر گرديد.

منبع :عوالم: ج 3:15 ص 96 و 97 و 125.