زنی که هم‌نشین حضرت داوود(ع) شد

خداوند به حضرت داوود (ع) وحی کرد: «نزد خُلاده دختر اُوس برو

و او را به بهشت مژده بده و به او بگو همنشین تو در بهشت

خواهد بود»

حضرت داوود (ع) به این دستور عمل کرد و به در خانه خُلاده رفت.

خُلاده همین که در را باز کرد و چشمش به حضرت داوود نبی(ع)

افتاد عرض کرد: «آیا از سوی خدا درباره من نازل شده است که

برای ابلاغ خبرآن به این جا آمده‌ای؟»

حضرت داوود (ع) فرمود: آری خدا به من وحی کرد و فرمود تو در

بهشت همنشین من هستی. خُلاده گفت: گویا من را اشتباه

گرفته‌ای او من نیستم، شاید همنام من است.

حضرت داوود (ع) پاسخ داد: او قطعا تو هستی.

خُلاده گفت:‌ ای پیامبر خدا به تو دروغ نمی‌گویم، سوگند به خدا که

چنین لیاقتی یافته باشم و همنشین تو در بهشت قرار بگیرم.

حضرت داوود (ع) فرمود: از امور باطنی خود اندکی با من صحبت کن

تا بدانم چگونه است؟

خلاده پاسخ داد: من یک حالتی دارم که دردی بر من وارد شود و هر

زیان و گرسنگی بر من برسد بر آن صبر می‌کنم و از خدا رفع آن را

نمی‌خواهم تا خودش برطرف سازد و جای آن درد‌ها و زیان‌ها عوضی

از خدا نمی‌خواهم بلکه شکر و سپاس آن را به جا می‌آورم.

حضرت داوود (ع) راز مطلب را دریافت و به او فرمود:

«فَبهذا بلغت ما بلغت» تو به خاطر همین خصلت‌ها به آن مقام

رسیده‌ای.

امام صادق (ع) پس از نقل این ماجرا فرمودند:

«و هذا دین الله الذی ارتضاه للصالحین»

و این همان دین خداست که آنرا برای شایستگان پسندیده است.

منبع: قصه های قرآن به قلم روان، محمد محمدی اشتهاردی

:: موضوعات مرتبط: پندها و نکته ها